Σοκάρομαι εύκολα. Δίδυμος γαρ τω ζωδίω, αναμενόμενα είναι αυτά. Τρομάζω δύσκολα όμως, τρομάζω πολύ δύσκολα. Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, για να καταλάβετε, έχω τρομάξει γερά μόνο τρεις φορές. Τις απαριθμώ: * Το '91, όταν πήγα με τη φίλη μου την Αντιγόνη μεταμεσονύκτια αβάν πρεμιέρ στο αλήστου μνήμης "Ιντεάλ" και είδαμε τη "Σιωπή των Αμνών". Γύρισα σπίτι τρεις το πρωί και δεν μπορούσα να κοιμηθώ ώσπου να βγει ο ήλιος, τόσο είχα ταραχτεί απ' όλα όσα διαδραματίζονταν στο πανί. Από το βαθύτερο σκότος όσων διαδραματίζονταν στο πανί. * Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, το 2000, έχασα τον πατέρα μου. Μπήκα σ' ένα ταξί και πήγα Τρίκαλα όπου λόγω τοπικής παράδοσης τον είχαν ξενυχτήσει και η σωρός του με περίμενε στο σαλόνι. Έσκυψα να τον φιλήσω και ήταν κρύος. Ότι δεν έφυγα κι εγώ μαζί του, μόνο ο Θεός το ξέρει... * Και το τρίτο, από τον Χάντερ Τόμπσον, από ποιόν άλλο; Σ' ένα άσχετο κείμενο για την προεδρική μονομαχία του πρεσβυτέρου Μπους με...