Αγαπημένα μου golden boys, αδικημένοι μου μικροαστοί, φτωχοί μου προλετάριοι, λατρεμένες μου βιοπαλαίστριες διάβασα την έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και έσφιξε η ψυχή μου. Ντίντι πάρε να κλείσουμε την Μητρόπολη να κάνω ένα τρισάγιο στους γονείς μου, που μου άφησαν λεφτά. "Αυτή, κυρία μου, είναι η σύγχρονη μορφή δουλείας" μου είχε πει ένας πιτσιρικάς ντελιβεράς, που του σύστησα μια κρέμα γιατί μικρό παιδί είχε μαύρους κύκλους. Λόγω ηλικίας δεν έχει φτάσει ακόμη στο μη αντιστρέψιμο σημείο του "πρέπει να πάψεις να λες μα τι τρέχει;" Τι θυμήθηκα; Όταν έβαλα στην Εκάλη στη διαπασών το "Για ένα κομμάτι ψωμί" των Κατσιμιχέων η μητέρα πρώτα έκλεισε τα παράθυρα και μετά πήρε τηλέφωνο στο σχολείο να ρωτήσει με ποιον κάνω παρέα... Να δουλεύεις αργίες, Σαββατοκύριακα, υπερωρίες και να μην μπορείς να πάρεις ούτε το μεσαίο τσαντάκι της νέας σειράς της louis vuitton. Γιατί τα βάλαμε κάτω...δεν θα μπορούσες, ούτε αν σου πλήρωναν τις παραπάνω ώρες εργασίας...