Το παπούτσι στην Ακρόπολη δεν ήταν παρά, μια ξεκάθαρη δήλωση κυριαρχίας. Μια προσβλητική υπογράμμιση για το ποιος κάνει κουμάντο Αρχαιολατρία, ή αρχαιοκαπηλία; Μια φαινομενική αντίφαση που ουσιαστικά καταλήγει στο ίδιο πράγμα. Την απαξίωση του ελληνικού πολιτισμού και της μακρόχρονης Ιστορίας του, διότι και στις δύο αυτές λέξεις η αρχαιότητα γίνεται κατανοητή ως αντικείμενο που το λατρεύεις για να το "κλέψεις". Το κυρίαρχο, δηλαδή, σε αυτή την επικοινωνία με το παρελθόν είναι η σχέση ιδιοκτησίας. Η εγχώρια δεξιά έχει δείξει δείγματα γραφής και στα δύο. Για αυτό, πέρα από την πολιτική εργαλειοποίηση του στις "κατάλληλες" περιόδους για την αποχαύνωση των ακροδεξιών ακροατηρίων της, της αρκεί να διατηρεί μια σχέση κατοχής με το ένδοξο παρελθόν και τους διάσημους προγόνους που ιδεολογικά τουλάχιστον επικαλείται. Από εκεί και πέρα το χάος... Η πρόσφατη κατάρρευση του αντιγράφου της τοιχογραφίας των δελφινιών στην Κνωσσό είναι αποτέλεσμα...