Είναι η γνωστή φράση που κάποια στιγμή πέρναγε από τα χείλη όλης της τζενερέσιο εξ: "Ω Θεέ μου, έγινα η μάνα μου"! Γιατί πρότεινες στο κομενάκι "ζακέτα να πάρει", γιατί ζήταγες απ' τα φιλαράκια να βγάλουν τα παπούτσια τους πριν μπουν στο σπίτι, γιατί όπως έβγαινε ο συγκάτοικος απ' την κουζίνα άπλωνες ασυναίσθητα το χέρι κι έσβηνε το φως. Αυτό το τελευταίο ειδικά νομίζω ότι έχει διαχρονικό σουξέ, πρέπει να το συνέχισαν σε παραλλαγές και οι επόμενες γενιές συνδυασμένο με άφθονο γέλιο. Εξαιρούνται οι μιλένιαλς, μιας και το χιούμορ γι' αυτούς είναι άγνωστη λέξη. Ιτ χαρτς δέιρ φίλινγκς... Τέλος πάντων, η φάση με το διακόπτη είχε πάντοτε πλάκα όχι μόνο λόγω μάνας αλλά και γιατί συμβόλιζε την μεγάλη αλλαγή από την Ελλάδα της στέρησης και της φτώχειας, στην Ελλαδάρα της αφθονίας και της σπατάλης. Στην πρώτη περίπτωση πορευόμαστε σεμνά και ταπεινά, στη δεύτερη δεν μασάγαμε τίποτα απολύτως, ο κόσμος ήταν δικός μας και το πορτοφόλι τιγκαρισμένο.