Μια φορά κι έναν καιρό, είχα πάρει συνέντευξη από τον Ρέη Μάνζαρεκ των Doors. Πριν συγχωρεθεί αυτός και πριν εγκαταλείψω εγώ τη μουσική δημοσιογραφία. Τέλος πάντων, εκεί που κουβεντιάζαμε, γυρνάει ο θρύλος και μου λέει: "Ξέρεις, εγώ εξέφραζα το Απολλώνιο πνεύμα στο γκρουπ, ενώ ο Τζιμ Μόρισον ήταν ο Διόνυσός μας"! Το σημείωσα. Και θυμήθηκα που είχα συναντηθεί μ' έναν Διόνυσο, όχι αντιστοίχου βεληνεκούς αλλά ανάλογης μενταλιτέ. Σ' ένα πανηγύρι το καλοκαίρι του '82, στο χωρίον Μαυρέλι του νομού Τρικάλων... Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε τέτοιο λαμπάδιασμα, σε χορούς κυκλωτικούς που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος πριν εγκαταλείψει τη μουσική δημιουργία. Νταξ, όταν ήμουνα πιτσιρικάς με πήγαινε ο πατέρας μου στην πατρίδα του, τα Κανάλια Καρδίτσης, για νταούλι και κλαρίνο αλλά το έσκαγα εγώ κι έτρεχα στις κούνιες και στις τσουλήθρες. Ο καθένας της δουλειά του. Κι όταν μπήκα στην εφηβεία, με περίλαβαν ο Μόρισον με τον Μάνζαρεκ και άλλαξα πίστα μια...