Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Ξενίζονται ορισμένοι όταν το ακούνε, αλλά ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, αυτός ο πρωτοπόρος πολεοδόμος και αρχιτέκτονας (κυνηγημένος κι αυτός στον τόπο μας...), που έσπαζε το κεφάλι του ώστε να καταστούν οι πόλεις φιλικότερες στους ανθρώπους, ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τον μέσο όρο ηλικίας των συνεργατών του φημισμένου γραφείου του. Δεν το έκανε από κάποιον ηλικιακό ρατσισμό ούτε, βέβαια, εις βάρος των παλαιότερων συνεργατών του, αλλά επειδή καταλάβαινε, όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώρισαν, ότι η τεχνολογική γνώση προάγεται ραγδαία στα πανεπιστήμια και ότι δεν πρέπει να μένει κανείς υπήκοος της παλιάς άγνοιας. Δεν είναι, λοιπόν, κακό να βγαίνει μπροστά η νέα φρουρά, όσοι δηλαδή από αυτούς το αξίζουν, ώστε να ανανεώνεται ο αέρας σε γνωστικές περιοχές που αποπνέουν στασιμότητα και συντήρηση των κεκτημένων. Τι να κάνουμε; Αυτός είναι ο νόμος των πραγμάτων. Αξιολόγηση μήτηρ πάντων! Για παράδειγμα, μια συνεπής και...