Αν υπήρχε τρόπαιο για τη λέξη με τη μεγαλύτερη συχνότητα στα κυβερνητικά δελτία Τύπου της τελευταίας εξαετίας, θα το κέρδιζε με διαφορά η "αυστηροποίηση". Η λέξη-φετίχ της κυβέρνησης κοσμεί πρωτοσέλιδα, εισβάλλει στους τίτλους των νομοσχεδίων, αναπαράγεται στα post του Πρωθυπουργού, επαναλαμβάνεται στα χείλη των υπουργών. Μια μεταρρυθμιστική επωδός έξι συλλαβών, που υπόσχεται να μεταμορφώσει ένα κράτος χαμηλής έντασης σε μηχανισμό υψηλής πειθαρχίας - τόσο συνεκτικό, που, αν βασιστεί κανείς στις εξαγγελίες, πιστεύει πως η Ελλάδα έχει ήδη εξελιχθεί σε μια καλοκουρδισμένη διοικητική μηχανή με μηδενική ανοχή στις παρεκκλίσεις. Στο πεδίο όμως, η εικόνα χαλάει τη συμμετρία του αφηγήματος. Γιατί πίσω από κάθε νέα εξαγγελία "παίζεται" το ίδιο ανέμπνευστο έργο: αυστηροί νόμοι που γίνονται αυστηρότεροι, φέρνοντας μια μικρή επικοινωνιακή έκρηξη στην αρχή και μια εφαρμογή που παραπαίει στο φινάλε. Το αποτέλεσμα είναι ένα κράτος που παράγει...