Το αρχαίο δράμα, κατά την παράδοση, δεν είναι απλώς μία μορφή ψυχαγωγίας αλλά ένας διδακτικός θεσμός, μία σκηνική μεταφορά ηθικών διλημμάτων, στοχασμών και υπαρξιακών κρίσεων. Η διδασκαλία όμως, προϋποθέτει την ύπαρξη διδασκάλου, όχι απλώς εκφωνητή κειμένου, αλλά φορέα σκέψης, κρίσης και πνευματικής επεξεργασίας. Εάν αυτός λείπει, η παράσταση δε "διδάσκει"· απλώς διαφημίζει, τον εαυτό της, ή τη συγκυρία. Είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς εάν οι υποτιθέμενοι "διδάσκαλοι" του αρχαίου δράματος έχουν τη στοιχειώδη ικανότητα να κατανοήσουν, πόσο μάλλον να εκφράσουν σκηνικά, την πολυπλοκότητα της τραγωδίας. Αν αφαιρέσει κανείς από τα χέρια τους το θεατρικό κείμενο, πόσοι εξ αυτών μπορούν να αρθρώσουν ένα επιχείρημα με αρχή, μέση και τέλος; Και σε ποιο βαθμό η παρουσία τους σε χώρους όπως το Ηρώδειο, οφείλεται σε αξιοκρατική επιλογή και όχι σε δικτύωση, μόδα ή συμμόρφωση με το πολιτικώς επιθυμητό; Η παράσταση του Ιππόλυτου στο Ηρώδειο...