Του Αλκιβιάδη Κεφαλά* Ένα ταξίδι στην Πελοπόννησο δεν είναι περιήγηση, είναι πένθιμο οδοιπορικό σε κηδεία. Το παλιό οικογενειακό αρχοντικό της Μαρίας Κάλλας το γκρέμισαν για 300.000 ευρώ. Η σιδηροδρομική γραμμή Καλαμάτας - Αθήνας, που κάποτε έδινε ζωή, βοή, σφυρίγματα, καπνό, ζώα, ανθρώπους, βρίσκεται θαμμένη κάτω από μπάζα. Ράγες, όμοιες με βγαλμένα δόντια, πουλιούνται για παλιοσίδερα. Σιδηροδρομικοί σταθμοί-αρχιτεκτονικά μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς στέκουν λεηλατημένοι, βουβοί, χωρίς τζάμια, παράθυρα, πόρτες, γεμάτοι γκράφιτι στους τοίχους. Τα σημάδια του βανδαλισμένου ρολογιού και του τηλέγραφου ακόμα διηγούνται παλιές ιστορίες. Αν και μνημεία μεταπολιτευτικής αλητείας, θυμούνται την Ελλάδα που χάθηκε. Δεν είναι ο χρόνος που τα διέλυσε· είναι η απόφαση των τρωκτικών της εξουσίας να τα εγκαταλείψουν αμέσως μόλις τελείωσε η λεηλασία των ευρωπαϊκών κονδυλίων, που ξοδεύτηκαν για την αναπαλαίωσή τους και την αναβάθμιση της γραμμής.