Υπάρχουν ορισμένα γεγονότα στην πολιτική ζωή που δεν μετρώνται με όρους εντυπώσεων. Δεν ανήκουν στη σφαίρα του "πολιτικού λάθους" ή της "κακής επικοινωνιακής διαχείρισης". Αποκαλύπτουν κάτι βαθύτερο: την αδυναμία μιας συλλογικότητας να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι. Να αποδώσει νόημα στο ότι υπάρχει. Η υπόθεση του διορισμού -και της σχεδόν στιγμιαίας παραίτησης- του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είναι "γκάφα". Δεν είναι "αστοχία". Είναι σύμπτωμα. Και μάλιστα σύμπτωμα σοβαρό. Διότι η πολιτική δεν είναι μηχανισμός στελέχωσης θέσεων. Δεν είναι πίνακας οργανωτικών καθηκόντων. Είναι πρωτίστως εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη που δεν θεμελιώνεται στις λέξεις, αλλά στην κοινή εμπειρία. Στην αίσθηση ότι ο άλλος συμμερίζεται κάτι από τον συλλογικό σου κόσμο, το τραύμα και την ελπίδα σου, την ιστορία που κουβαλάς και εκείνη που επιδιώκεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένας οργανισμός που ψάχνει διοικητική "επάρκεια". Είναι -ή...