Το πιο προβλέψιμο πράγμα στον Ντόναλντ Τραμπ είναι η απρόβλεπτη συμπεριφορά του: Αλλάζει γνώμη, αντιφάσκει, είναι ασυνεπής. Αυτή είναι η λεγόμενη "στρατηγική του τρελού", την οποία πρωτοξεκίνησε ο Ρίτσαρντ Νίξον. Όταν ο H. R. "Bob" Haldeman περιέγραψε για πρώτη φορά τη "θεωρία του τρελού" [The Madman Theory] του Richard Nixon στο βιβλίο του με τις αναμνήσεις του από το 1978 "The Ends of Power", λίγοι ιστορικοί και μελετητές έδωσαν τη σοβαρή τους προσοχή. Για όσους το πρόσεξαν, η περιγραφή της στρατηγικής του Νίξον ακουγόταν σαν ο Haldeman να αποκαλεί το παλιό του αφεντικό... τρελό. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Η "θεωρία του τρελού", έγραψε ο Χάλντεμαν, ήταν μια "φράση που είμαι σίγουρος ότι θα φέρει χαμόγελα ευχαρίστησης σε όλους όσοι μισούν τον Νίξον". Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα οι μελετητές έχουν αποδείξει ότι η απερίσκεπτη αυτή τακτική ήταν κομβική στη στρατηγική του Νίξον αναφορικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.