Υπάρχει ένα παλαιότατο ένστικτο στην ελληνική πολιτική τάξη: να θεωρεί τη δημοσιογραφία επικίνδυνη όταν δεν είναι προβλέψιμη. Ο πολιτικός αισθάνεται άνετα μόνο όταν γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα ερωτηθεί. Θέλει την ασφάλεια του σεναρίου, του "συμφωνημένου πλαισίου". Γιατί η απρόβλεπτη ερώτηση μπορεί να του χαλάσει το αφήγημα. Κι έτσι, οι συνεντεύξεις καταντούν ένα είδος θεατρικής παράστασης με προκαθορισμένους ρόλους: ο δημοσιογράφος θέτει την "επιτρεπτή" ερώτηση, ο πολιτικός απαντά κάτι γενικό, ή -ακόμη συχνότερα- κάτι εντελώς άσχετο. Εναποθέτει στην τέχνη της υπεκφυγής ό,τι του λείπει σε πολιτικό θάρρος. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν αντέχουν καν την ερώτηση. Προτιμούν να εγκαταλείψουν το στούντιο, σαν να εγκαταλείπουν μια βαρετή και κακόγουστη δεξίωση. Στην Ελλάδα, η αποχώρηση από μια συνέντευξη δεν θεωρείται ένδειξη αδυναμίας, αλλά -σχεδόν- απόδειξη αξιοπρέπειας. Είναι μια παρεξήγηση που λέει πολλά για τη σχέση του πολιτικού με τη...