Ήλθε, λοιπόν, η νέα πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Έκανε την είσοδό της όχι στους τόπους της σοβαρότητας, όπου το νόημα των πραγμάτων ζυγίζεται ∙ αλλά εκεί όπου η Ελλάδα του 21ου αιώνα αυτοεκτίθεται : στα μπουζούκια. Υπό τους ήχους του " Ζορμπά ", εκείνου του κινηματογραφικού αλλά και ψευδεπίγραφου ελληνισμού, του εύκολου και εξαγώγιμου, που καταναλώνεται όπως οι καρτ-ποστάλ με το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη. Η εικόνα προκάλεσε συγκίνηση. " Να! Μας αγαπούν! Μας καταλαβαίνουν! " - έσπευσαν να π ουν οι αυτόκλητοι πανηγυριστές της εθνικής μας μειονεξίας. Χειροκροτήσαμε όχι την παρουσία, αλλά την επιβεβαίωση ότι είμαστε ευχάριστοι ως θέαμα. Εξωτικοί, ελα φροί , αβλαβείς. Συμπαθής η κυρία Κίμπερλι . Δεν υπάρχει λόγος να της π ροσάψει κανείς ιδιοτέλεια: είναι εκπρόσωπος μιας χώρας που δεν κρύβει την κοσμοαντίληψή της. Μιας χώρας που έχει ενσωματώσει στην κρατική της συνείδηση την βεβαιότητα ότι ο κόσμος είναι πεδίο επιρροής, διαχείρισης...