Τον Μιχάλη Πρωτοψάλτη τον γνώρισα στο Φυσικό, αρχή της δεκαετίας του ογδόντα. Αδύνατον ήταν να μην τον προσέξεις, μιλάμε για φυσιογνωμία και προσωπικότητα πολύ πέραν του μέσου όρου. Τον γνώρισα και τον συμπάθησα απ' την πρώτη μέρα, με γνώρισε και με συμπάθησε απ' την πρώτη μέρα. Πράγμα κάπως περίεργο, Αριστερός εγώ, Αναρχικός αυτός, θα περίμενε κανείς μπουνιές να παίζουμε. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ίσως γιατί κατάλαβε ότι όσα έλεγα τα εννοούσα, ίσως γιατί κατάλαβα ότι όσα έλεγε τα εννοούσε. Και δεν ψαχνόμασταν απλώς κάπου να τρουπώσουμε, τύπου Βουτσάς... Τον Μιχάλη τον χάσαμε πριν από εντεκάμιση χρόνια. Τον χάσαμε πολύ νωρίς, γιατί όσο πρόσεχε τα βιβλία που εξέδιδε στο "Βιβλιοπέλαγος", τόσο ξεχασμένη είχε την υγεία του. Η πολιτική κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων, δεν μπορούσα να μην πάω. 'Ημασταν εκεί παλιοί συμφοιτητές και παλιοί συναγωνιστές, αντάμα με πιτσιρικαρία που τον θαύμαζε και τον αγαπούσε. Ο δικός μας...