Είμαι καλοκαιρινό μωρό, γεννήθηκα την πρώτη μέρα του θέρους. Γεννήθηκα κι έπεσα να πεθάνω. Αρρώστησα βαριά, πήρα ένα χρώμα κίτρινο, ύστερα πορτοκαλί, ύστερα μπορντό, στο τέλος σαν το χώμα μετά απ' τη βροχή. Ακούνητος σαν το ξύλο, μιλιά να μη βγάζω. Ήρθε ο γιατρός, με ξέγραψε. "Να παρακαλάτε να φύγει τώρα", είπε στη μάνα μου, "γιατί άμα ζήσει θα βασανίζεται κι αυτός, θα βασανίζεστε κι εσείς..." Το σπίτι μαύρο, οι γονείς μου να κλαίνε, ο αδερφός μου τεσσάρων χρονών αμήχανος, μόνο της γιαγιάς μου το μυαλό δούλευε. Με κοίταζε και περίμενε. Ώσπου μ' άκουσε μια στιγμή να κλαίω και γύρισε και είπε στους άλλους: "Το παιδί είναι ζωντανό, δώστε του να φάει". Κι έφαγα και μπούκωσα και άρχισα σιγά σιγά να αποχρωματίζομαι και να ξασπρίζω. Και λίγες μέρες πριν απ' το Δεκαπενταύγουστο, μπήκαμε όλη η οικογένεια σ' ένα "αγοραίο" (που να σου εξηγώ...) και αριβάραμε στον Πλαταμώνα! Ένα χωριουδάκι λίγο πιο εκεί απ' τα Τέμπη, όπου παραθέριζαν οι καμπίσιοι...