Στο Παραλίμνι, μπροστά από τους ανδριάντες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, δεν ακούστηκε απλώς μια συγκινητική ομιλία. Ακούστηκε μια εθνική κραυγή αλήθειας, χωρίς περιστροφές, χωρίς ευφημισμούς, χωρίς διπλωματικά φίλτρα. Η Αναστασία Ισαάκ μίλησε ως κόρη του άοπλου ήρωα που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1996. Μα δεν μίλησε μόνο για τον πατέρα της. Μίλησε για την πατρίδα που πληγώθηκε, προδόθηκε και -το χειρότερο- μαθαίνει σιγά σιγά να ζει με την πληγή ανοιχτή. Η Αναστασία είπε ό,τι έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και δεκαετίες. Πως οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Πως το αίμα χύθηκε, αλλά δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ. Πως οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους και της κοινωνίας προσαρμόστηκαν στο ψεύτικο αφήγημα της "λύσης", που δεν είναι τίποτε άλλο από σταδιακή αποδοχή της κατοχής. Και τι ακολούθησε; Σιωπή. Σιωπή από τους πολιτικούς, από τους θεσμούς, από τους δημοσιολογούντες των καναλιών. Όχι από αδιαφορία - από αμηχανία. Γιατί...