Μπορεί η ζωή να "σταματήσει"; Να παγώσει η μνήμη; Σε χώρες όπως η Κύπρος που συνεχίζουν να ζουν εδώ και 50 (+1) χρόνια την διαίρεση και την συνεχιζόμενη κατοχή, ως αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιουλίου του 1974, για πολλούς ανθρώπους ο χρόνος δεν κυλά κανονικά. Η ζωή - κυρίως για τους πρόσφυγες - εξελίσσεται με βάση μία διαφορετική κανονικότητα από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Προχωρά, αλλά την ίδια στιγμή μένει και στάσιμη. Σαν κάποια πράγματα να έχουν "κολλήσει" στο 1974 και να μένουν πεισματικά εκεί. Οι πληγές αργούν πιο πολύ να κλείσουν. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καταφέρει ποτέ να θεραπευτούν πλήρως. Οι πιο μεγάλοι, οι γενιές που έζησαν τα "γεγονότα", όπως συνηθίζουν να αποκαλούν την τουρκική εισβολή στα κυπριακά σπίτια - ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά - προσπαθούν να διατηρήσουν τις μνήμες ζωντανές. Να τις μεταφέρουν στις επόμενες γενιές. Έτσι που το "κανείς δεν ξεχνά, κανείς δεν ξεχνιέται" να είναι τρόπος ζωής.