Κάθε φορά που ξεσπά ένα σκάνδαλο, που συνήθως επηρεάζει αμέσως ή εμμέσως την τσέπη όλων, οι πολιτικοί της χώρας δεν δηλώνουν έκπληκτοι, δηλώνουν ότι η χώρα υποφέρει από χρόνιες παθογένειες στις οποίες πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος. Και σωστά, ποιος δεν το θέλει άλλωστε, αν εξαιρέσει κανείς τους εμπλεκόμενους; Πλην όμως οι παθογένειες δεν είναι κάτι σαν ένα αστέρι που εμφανίζεται ξαφνικά στον ουρανό. Είναι σοβαρές στρεβλώσεις του συστήματος, που το κύριο χαρακτηριστικά τους είναι η διαφθορά, που συνηθέστερα είναι και χρόνια και βαθιά. Πώς λοιπόν έχουμε φτάσει στο 2025 και ενώ σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού γνωρίζει όλες αυτές τις στρεβλώσεις, το πολιτικό προσωπικό δείχνει να εκπλήσσεται και όταν δεν εκπλήσσετε να υπόσχεται ότι αυτή την φορά ήταν η τελευταία που η διαφθορά δείχνει τα δόντια της; Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για εμπεδωμένη πεποίθηση ότι ναι μεν η χώρα έχει κάνει βήματα εκσυγχρονισμού, αλλά έχει και σοβαρές...