Ο παππούς μου ο Χρήστος πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο. Μου το είχε πει η γιαγιά μου κάποτε, ειρήσθω εν παρόδω, δίχως περισσότερες λεπτομέρειες. Τη γλύτωσε απ' τους Ιταλούς, γύρισε στη γυναίκα του και τα παιδιά του, τον φάγανε το '43 κάτι κτήνη που παρίσταναν τους κομμουνιστές. Λίγα χρόνια αργότερα, κάπου στα τέλη της δεκαετίας, με το που αποχαιρέτησε ο πατέρας μου το σωφρονιστικό θέρετρο του Γεντί Κουλέ, τον ντύσανε στο χακί και τον στείλανε στον Γράμμο να τουφεκάει τους πρώην συντρόφους του. Μαζί με τον αδερφό του, τον Ηλία. Ο πατέρας μου βγήκε ζωντανός απ' την σφαγή, ο Ηλίας έφαγε μια σφαίρα και είπε αντίο στα εγκόσμια. Ούτε καν ξέρω που τον θάψανε, είχα ρωτήσει κάποτε τον μπαμπά, με κοίταξε, δεν απάντησε. Ένας στρατιώτης αγνώστου ταφής, αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ κάποιο μνήμα για το θείο μου... Και πάμε στο Γουίκι, να μας πει τι εστί μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα: "Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη βρίσκεται στην...