Όταν κυκλοφόρησε το "Never mind the bollocks" ήμουνα δώδεκα χρόνων. Δώδεκα χρόνων και σκλαβάκι του prog rock. Σκλαβάκι του Ζήλου δηλαδή, της μοναδικής πηγής πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στη διεθνή μουσική σκηνή, που είχαμε εμείς τα βλαχάκια στο Τρίκαλο. Υπήρχε και Πετρίδης, το ξέρω, αλλά 4 με 5 τρέχαμε φροντιστήρια και με τα φροντιστήρια δεν έπαιζες αν ήθελες να ξεφύγεις απ' την καταραμένη επαρχία. Οπότε Ζήλος και ξερό ψωμί και πέντε στα πέντε αστέρια για το "Going for the one" των Yes. Ενώ στους Pistols δυόμιση αστεράκια και πολύ τους πήγαινε... Τέλος πάντων, ήταν τέτοια η δυναμική του punk, που λίαν συντόμως μας πήρε και μας σήκωσε και μας πήγε μακριά, πολύ μακριά απ' τις φανφάρες και τις φαντασμαγορίες του prog rock, καβάλα στην τρέλα και στη λύσσα της νεότητας. Καβάλα στο φρήντομ! Μας φόβιζε, βέβαια, αυτό το no future των πάνκηδων (ορολογία Πέτρου Κωστόπουλου...), αλλά νταξ που θα 'βρισκες χειρότερα απ' το deep south της...