Στην κατάθεση του κ. Σαλάτα, πρώην προέδρου του ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν ακούσαμε μόνο μια καταγγελία. Ακούσαμε, κυρίως, την ηχώ μιας παθογένειας που εδώ και δεκαετίες διαπερνά το σώμα της πολιτείας: την ευτέλεια με την οποία η εξουσία και οι θεσμοί μετατρέπονται σε εργαλεία επιβίωσης μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ο κ. Σαλάτας ισχυρίστηκε ότι ο κ. Μυλωνάκης τον πίεζε να συνεργαστεί με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Δεν ξέρουμε αν αυτό στοιχειοθετεί ενοχή· ξέρουμε όμως ότι φανερώνει το μέγεθος της δυσπιστίας που περιβάλλει κάθε λέξη, κάθε χειρονομία του πολιτικού προσωπικού. Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να ζητήσει την αποπομπή του κ. Μυλωνάκη. Όχι γιατί το ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά γιατί, όπως άλλοτε με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο και το Βατοπέδι, αναπαράγεται το ίδιο θέατρο: όποιος είναι χρήσιμος στον πρωθυπουργό, πρέπει να "φαγωθεί". Ούτε τότε ζητήθηκε κάθαρση· ζητήθηκε κεφάλι επί πίνακι. Ούτε σήμερα. Η απαίτηση δεν έχει το βάθος της ευθύνης, αλλά την επιπολαιότητα...