Αγαπημένα μου golden boys, αδικημένοι μου μικροαστοί, φτωχοί μου προλετάριοι, λατρεμένες μου βιοπαλαίστριες, έτσι όπως έχει γίνει ο κόσμος και η χώρα μας κοιμάσαι και κάνεις το σταυρό σου όταν ξυπνήσεις τουλάχιστον να μην είναι χειρότερα... να αντικρύσεις τα ίδια χάλια. Για καλύτερα ούτε να το σκεφτείς πλέον. "Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του", γράφει ο Λειβαδίτης. Ε, πλέον εμείς πιο φοβισμένοι ή αδιάφοροι ή πνιγμένοι στον μικρόκοσμο και στα προβλήματά μας κινδυνεύουμε να παραχωρήσουμε και την ανάμνηση.Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.... Χωρίς γνώση ιστορίας, χωρίς έρμα σε ένα κόσμο που πάει από το κακό στο χειρότερο και εμείς θεατές. Σαν την κυβέρνηση και τον Κυριάκο που όταν με βαριά καρδιά αποφασίζουν να μην υποταχθούν πλήρως και να χαλάσουν το χατίρι των ισχυρών συμμάχων ψελλίζουν κάτι αχαρακτήριστα περί αυτοσυγκράτησης και δύναμη της διπλωματίας, που θα γίνονταν...