Στις διακοπές σου θα παίξεις κομπάρσος σε έργο που έχεις ξαναδεί και δεν σου άρεσε. Το κάνεις από συνήθεια, για τους άλλους Του Παναγιώτη Λιάκου Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί και τι καλό να προκύψει όταν έχεις ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα για να πας σε κάποιο λιμάνι, σταθμό ΚΤΕΛ, τρένων, λεωφορείων ή αεροδρόμιο ζαλωμένος με περιττούς μπόγους σαν σαλιγκάρι με σιαμαίο αδελφάκι, σαν μουλάρι στον ελληνοϊταλικό πόλεμο; Πόσο καλά μπορεί να εξελιχθεί η περιπόθητη "απόδραση", όταν τρέχεις σαν το σκυλί το μαύρο να προλάβεις και δεν θυμάσαι κι από πάνω αν έσβησες τον θερμοσίφωνα, αν έβγαλες το σίδερο από την πρίζα κι αν έκλεισες το μάτι της κουζίνας; Πόση αισιοδοξία να έχεις για τη συνέχεια της "εκδρομής", όταν την έχεις μετανιώσει πριν καν ξεκινήσεις; Και δεν είναι παράλογο. Μετανιώνεις γιατί θα παίξεις κομπάρσος σε έργο που έχεις ξαναδεί και δεν σου άρεσε. Το κάνεις από σύμβαση. Από συνήθεια. Για τους άλλους. Κι αυτό το έργο που έχεις...