Του Στέφανου Νικολαίδη Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για την 5η Ιουλίου του 2015. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λόγια - υπάρχουν πάρα πολλά. Αλλά γιατί όποιος τη βίωσε, την κουβαλάει ως βουβή κραυγή. Και όποιος δεν τη βίωσε, απλώς δεν μπορεί να καταλάβει. Ήταν Κυριακή. Η μέρα που μια χώρα κοιμήθηκε με ευρώ και ξύπνησε με ουρές στα ΑΤΜ. Που ένας λαός τραυματισμένος από 5 χρόνια λιτότητας και ταπείνωσης πήγε στις κάλπες να απαντήσει σε ένα ερώτημα που ελάχιστοι μπορούσαν να κατανοήσουν και ακόμη λιγότεροι να εξηγήσουν. Κι όμως, ψήφισαν. Μαζικά. Παθιασμένα. Με την ψυχή στο στόμα. Το 61,3% του ελληνικού λαού είπε "Όχι" στους δανειστές. Όχι στην Ευρώπη της επιτροπείας, όχι στα νέα μνημόνια, όχι στον εξευτελισμό της εθνικής κυριαρχίας. Ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν όσοι ψήφισαν. Η στιγμή που η ιστορία κόπηκε στα δύο Το βράδυ εκείνης της Κυριακής, πλατεία Συντάγματος, φωνές, τραγούδια, πανό, σημαίες. Χαμόγελα και δάκρυα μαζί. Υποτίθεται είχε...