Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή όπου τα γεγονότα δεν χρειάζονται θόρυβο, μιλούν από μόνα τους. Ο βουλευτής Πέτρος Παππάς, μετακινηθείς προσφάτως από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ, αισθάνθηκε την ανάγκη να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για "ηθικό ατόπημα", επειδή -λέει- χρησιμοποιεί το ίδρυμα που δημιούργησε για να επανέλθει ως κεντρικός παίκτης στο δημόσιο βίο. Ας σταθούμε λίγο. Διότι δεν είναι τα πολιτικά επιχειρήματα που εδώ προκαλούν την εντύπωση, ούτε η διαφωνία καθ' εαυτή. Η διαφωνία είναι δικαίωμα. Η απόκλιση πορείας επιτρεπτή. Το "αλλάζω πολιτική στέγη" δεν είναι εκ προοιμίου ανέντιμο. Το μεμπτό βρίσκεται αλλού: στην απουσία μέτρου, στην παράλειψη ενός αυτονόητου αισθήματος. Της ευγνωμοσύνης. Ο ίδιος ο Παππάς -και αυτό δεν είναι εικασία, αλλά ομολογία που έχει γίνει δημόσια- είχε πει ότι προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ διότι ο Τσίπρας τον κάλεσε. Δεν προσήλθε επειδή "συνταρακτική ιδεολογική ταύτιση" τον ώθησε. Ούτε επειδή κάποιο καθήκον του...