Το αποκαλυπτικό πολλών εθνικών παθογενειών σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά και η πρόσφατη παρουσία στην Ελλάδα (όπως και η ρητορική της) της εκ Ρουμανίας προερχόμενης ρομφαιοφόρου Ευρωπαίας εισαγγελέως κάνει όλο και περισσότερους στον ελληνικό πολιτικό κόσμο να βροντοφωνάζουν την ανάγκη της κάθαρσης. Αίτημα ή σύνθημα κάπως υποκριτικά προβαλλόμενο, στον βαθμό που στη διαφθορά ωθούν μια σειρά πρωτογενών ή επίκτητων, ανεκρίζωτων πάντως, ανθρώπινων ενστίκτων: της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας ή appetitus dominandi (μιας και ο πλούτος συνιστά μορφή της κοινωνικής ισχύος και επιβολής), ακόμη και του, στην πορεία του χρόνου αποκτηθέντος, ένστικτου της απληστίας και της σώρευσης. Μια πιο ειλικρινής ρητορική, ωστόσο, θα εστίαζε στην ανάγκη εκρίζωσης του μόνου υποστρώματος της διαφθοράς που είναι πραγματικά εκριζώσιμο, δηλαδή του θεσμικοπολιτικού της υπόβαθρου. Αφού η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει ή, αν υποθέσουμε πως είναι ο ελληνικός λαός που κυρίως...