Σας τα έγραφα, δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τα έγραφα. Εδώ στο Newpost, τον περασμένο Ιούλιο, σε κείμενο υπό τον τίτλο "No future στην Ελλάδα 2.0...". Δίχως τη βοήθεια καμιάς στατιστικής, με αυτά που έβλεπα μόνο. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, αρκούν τα ορθάνοιχτα μάτια. Μας το είχαν πει και στη σχολή, από τα πρώτα πράγματα που μας είχαν πει στο Φυσικό Αθηνών. Πως μαθαίνουμε; Μαθαίνουμε με δύο τρόπους: Με το πείραμα και την παρατήρηση! Κι επειδή πόρους για πειράματα δεν είχε ο ρεπόρτερ (ούτε καν άκρες στον ΟΠΕΚΕΠΕ!), στρώθηκα να παρατηρώ. Ορίστε κάποια από τα συμπεράσματα που είχα σημειώσει: "Αλλά σχεδόν μισό αιώνα μετά από το βρετανικό no future, βλέπω το ελληνικό εδώ στα μούτρα μου και δεν μπορώ να ησυχάσω. Βλέπω την πιτσιρικάδα να κοιτάει προς το μέλλον και ν' αντικρίζει μόνο σκοτάδια, τη βλέπω ν' απελπίζεται, να βυθίζεται, να χάνει τις όποιες ελπίδες της και να παραιτείται, να καταρρέει μπροστά σ' ένα αδιανόητο και συνολικό...