Η Πρωτομαγιά δεν ήταν ποτέ μια απλή ημερομηνία. Ήταν κραυγή. Ήταν αίμα. Ήταν η στιγμή που οι εργάτες του κόσμου φώναξαν "φτάνει". Από το Σικάγο του 1886 και τους μάρτυρες του 8ώρου, μέχρι τις μαζικές πορείες του 20ού αιώνα, η 1η Μαίου κουβαλάει την τιμή και το τίμημα του αγώνα. Σήμερα, 1η Μαίου 2025, η μνήμη παραμένει - αλλά η φωνή έχει χαμηλώσει. Οι πορείες λιγόστεψαν, οι διεκδικήσεις αδυνάτισαν, η φλόγα της συλλογικότητας μοιάζει να ξεθωριάζει. Και δεν έφταιξε μόνο η κόπωση της εποχής ή η συνήθεια της ήττας. Έφταιξε κυρίως η διαχείριση μιας ιστορικής δύναμης με τρόπο επιπόλαιο και καμιά φορά ιδιοτελή. Για δεκαετίες, ένα κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος χρησιμοποίησε τα δικαιώματα των εργαζομένων ως μέσο εξουσίας ή κομματικής εκπροσώπησης. Η φωνή των πολλών μετατράπηκε σε σφραγίδα ολίγων. Τα δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα έγιναν εργαλείο γραφειοκρατίας - και τελικά, απαξίωσης. Ο "μουτζούρης" της ευθύνης πέρασε κι από τους...