Στην Ελλάδα, όταν λέμε "δέσμευση", συνήθως εννοούμε ένα PowerPoint, μερικές μέτριες φωτογραφίες και κάμποσα βελάκια που καταλήγουν σε λέξεις-τοτέμ όπως "βιωσιμότητα", "καινοτομία", "οικοσυστήματα". Τον Απρίλιο του 2024, από το βήμα του "Our Ocean Conference" στην Αθήνα, η κυβέρνηση εμφανιζόταν ως "σταυροφόρος" της θαλάσσιας σωτηρίας. Μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και έχοντας την υποστήριξη πολλών περιβαλλοντικών φορέων, ανακοίνωνε 21 σημαντικές δεσμεύσεις για τη θάλασσα, συνολικού προϋπολογισμού 780 εκατ. ευρώ. Ανάμεσα στις εξαγγελίες: δύο νέα θαλάσσια πάρκα (Ιόνιο και Αιγαίο), προστασία της βιοποικιλότητας, περιορισμός της υπεραλίευσης, επιτήρηση με drones και τεχνητή νοημοσύνη, δορυφόροι, μείωση των πλαστικών, ώθηση στη "γαλάζια οικονομία". Το αφήγημα ήταν καθαρό. Η Ελλάδα μετατρέπεται από θεατής σε πρωταγωνιστή της περιβαλλοντικής κρίσης. Με σχέδιο, επενδύσεις και υψηλές φιλοδοξίες, θα γινόταν η χώρα-πιλότος της νέας εποχής, ο φάρος...