Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει στρατηγική - για τα ελληνοτουρκικά, τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον, το ρόλο της χώρας στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Είναι, ακόμη, η απουσία ενημέρωσης, όπως προκύπτει από τους αλλεπάλληλους αιφνιδιασμούς. Δεν λείπει απλώς το σχέδιο, αλλά και η στοιχειώδης κατανόηση της πραγματικότητας. Η Λιβύη κάνει στη Μεσόγειο ό,τι η Τουρκία στο Αιγαίο: Θέτει θέμα γκρίζων ζωνών, απαιτεί να έχει λόγο σε οποιαδήποτε δραστηριότητα στη θαλάσσια περιοχή που θεωρεί, αυθαίρετα, ως ζωτικό της χώρο (πχ γεωτρήσεις από την Chevron), ασκεί πίεση μέσω των μεταναστευτικών ροών προς την Κρήτη, ενώ κάνει επίδειξη πυγμής με κάθε ευκαιρία (πχ αυταρχική συμπεριφορά Χαφτάρ στην ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία). Απέναντι στα νέα δυσμενή διπλωματικά δεδομένα που διαμορφώνονται, η Αθήνα αντιδρά με καθυστέρηση, αμηχανία και σπασμωδικές κινήσεις που αποδεικνύονται ατελέσφορες. Προφανώς η στάση της Λιβύης αποφασίζεται σε συνεννόηση με την Τουρκία που περνά...