Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα τελεί σήμερα υπό μια ιδιότυπη αυτοακύρωση: μοιάζει να αυτοαναιρείται, επειδή αδυνατεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Προσπαθεί να ορίσει ρόλο σε μια εποχή που απαιτεί ριζική αναθεώρηση των βεβαιοτήτων, αλλά το εγχείρημα εκπίπτει σε κενό σχήμα. Έχει χαθεί το θεμέλιο που θα το νομιμοποιούσε: ο ιδεολογικός προσανατολισμός ως συλλογική πρόταση βίου. Τα κόμματα δεν εκφράζουν πια ανάγκη της κοινωνίας· περιπλανώνται σαν ξέμπαρκοι σε χώρους που δεν τους ανήκουν. Η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να διεισδύσει ολοένα βαθύτερα στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας εκεί το άλλοθι μιας τεχνοκρατικής σοβαρότητας που δεν μπορεί να παραγάγει η ίδια. Και το ΠΑΣΟΚ, αντί να αντιπαρατεθεί με καθαρό ιδεολογικό λόγο, εγκλωβίζεται σε μια άνευ προηγουμένου σκανδαλολογία - ένα υποκατάστατο πολιτικής, όπου ο καταγγελτικός τόνος παριστάνει την πρόταση, και η θραυσματική καταγραφή "ατασθαλιών" παριστάνει τον προσανατολισμό. Μιμούνται και...