Όπως πολύ σοφά είχε προβλέψει ο ρεπόρτερ (απέραντη η σοφία του ρεπόρτερ, ξεκάθαρα!), οι προσωπικές αναφορές της "Ιθάκης" είναι που ξεσήκωσαν όλο το τζέρτζελο τις πρώτες ώρες μετά απ' την κυκλοφορία της. Λογικό, διόλου παράλογο, σε μια κουλτούρα βασισμένη στο καλτ οφ περσονάλιτυ (και στο παλιό, καλό, "κοιτάξτε με γειτόνισσες, ψαράκια τηγανίζω"), δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Ακόμη και οι πιτσιρικάδες που αυτοπαινεύονται διαρκώς για το πόσο ξεχωρίζουν απ' τους γονείς τους, εν τέλει στο "ω, τι του είπε!" καταλήγουν πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Ποιος είπε τι και σε ποιόν. Ή σε ποιάν, ή σε ποιο, τέλος πάντων καταλαβαινόμαστε, δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας. Μόνο τα πρόσωπα σε νοιάζουν; Στα πρόσωπα θα σταθείς! Οπότε παρακολουθούμε με αγωνία και αναστάτωση τις πρώτες, προειδοποιητικές μπαλοθιές εκ μέρους του Πολάκη, τον Χαρίτση να επιβεβαιώνει πως του προσφέρθηκε η ηγεσία, τον Παππά να κρατάει στάση επιφυλακτική και να επιδεικνύει...