Πιο αναίσθητα πλάσματα από τους δημοσιογράφους, δεν υπάρχουν. Δεν μιλάμε τώρα για γατιά με ένα δάχτυλο πέτσα, μιλάμε για ρινόκερους, μισό μέτρο και βάλε. Τίποτα δεν μας αγγίζει, τίποτα δεν μας αναστατώνει, τίποτα δεν μας συγκινεί. Τόσο γιατί είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, όσο και διότι κάποια στιγμή με τα πολλά που βλέπεις και ακούς παγώνει το μέσα σου όλο. Σαν τα σανίδια γίνεσαι, ένα πράγμα. Αλλά υπάρχουν και όρια... Υπάρχουν και στιγμές, υπάρχουν περιπτώσεις και περιστάσεις που ακόμη και οι πιο σκληρόπετσοι δημοσιογράφοι λένε "ήμαρτον". Και πώς να μην το πεις, δηλαδή, όταν εξελίσσεται στη Βουλή αυτό το δράμα με τις προανακριτικές, αυτή η θηριωδία, αυτή η τραγωδία δίχως από μηχανής Θεό, που μας ξαναγυρνάει στα Τέμπη. Στο έγκλημα των Τεμπών. Ναι, στο έγκλημα των Τεμπών, δεν σταμάτησα να το λέω ούτε στιγμή από την πρώτη στιγμή που μάθαμε για τη σύγκρουση και είναι πολύ αργά πια για να σταματήσω. Είναι πολύ αργά πια. Συρέτε εσείς να...