Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Οικονόμου Ναί, ενθυμούμαι τήν μικράν κορασίδα, τήν οποίαν έβλεπα τόσον συχνά νά έρχεται ν᾿ αγοράζη οψώνια εις τό γειτονικόν μπακάλικο. Ήτον κόρη Ιταλού καί Ελληνίδος. Τόν πατέρα της δέν είδα ποτέ· είχα μάθει ότι απουσίαζε διαρκώς, εις Λαύρειον νομίζω, ή εις τόν Ισθμόν. Τήν μητέρα της τήν έβλεπα πάντοτε εις τήν γειτονιάν· ήτον μία ωχρά, λεπτή, μέ μικρόν εκφραστικόν πρόσωπον, όλο μάτια καί φρύδια, καί μορφασμούς περί τά χείλη. Έκαμνε, νομίζω, τήν σιδερώτριαν. Άλλο τέκνον δέν είχεν. Έστελνε τήν μικράν αυτήν κι οψώνιζε πάντοτε από τό μπακάλικο. Πώς ωνομάζετο, ποτέ δέν έμαθα. Είναι μακρά ιστορία τό πώς ο μπακάλης κατώρθωνε νά τά βγάζη πέρα μέ όλην τήν γειτονιάν, όπου όλ᾿ αι πτωχαί μητέρες είχον συνήθειαν νά στέλνουν τ᾿ ανήλικα μικρά των διά νά εκτελούν έργα ψωνιστού, ολίγον πρόωρα. Τά μικρά αργοπορούσαν εις τόν δρόμον, έπιαναν χώματα, λάσπες, εβουτούσαν τά χεράκια τους εις τ᾿ αυλάκια τού πεζοδρομίου, έχαναν τήν...