Τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου 1940, ένας λαός ολόκληρος ξύπνησε μέσα σε μια λέξη. Μια μικρή, κοφτή, ελληνική λέξη που όμως έμελλε να γράψει ιστορία: "Όχι". Δεν ήταν μια πολιτική απόφαση πίσω από κλειστές πόρτες. Ήταν μια κραυγή που βγήκε από τα σπλάχνα ενός λαού. Ο Ιταλός πρέσβης ζητά από τον Μεταξά να επιτρέψει στα στρατεύματα του Μουσολίνι να περάσουν τα ελληνικά σύνορα. Η απάντηση ήταν αρνητική. Ήδη στα Ελληνοαλβανικά σύνορα είχαν ξεκινήσει οι μάχες. Τα βουνά της Πίνδου αντιλαλούσαν τα άρματα και τη φωνή της Ελλάδας που ξαναγινόταν λεύτερη μέσα από τη φωτιά. Από εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Στρατιώτες με ελάχιστα μέσα, γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά στα κακοτράχαλα μονοπάτια, χωριά που έμειναν χωρίς άνδρες και πόλεις, αλλά με ψυχή που δεν λύγιζε. Το έπος του '40 δεν γράφτηκε στα γραφεία, αλλά μέσα στο χιόνι, στη λάσπη, στα χαρακώματα. Εκεί, όπου η λέξη πατρίδα έπαψε να είναι σύνθημα και έγινε πράξη. Οι στρατιώτες...