Δεν ήταν βεβαίως όλοι στο πλευρό του απεργού. Υπήρξαν και οι πολέμιοί του, στελέχη της εν συγχύσει κυβέρνησης αδιανόητης μικρότητας, πλην "ενσυναισθηματίες", και διαδικτυακά εξαπτέρυγα απύθμενης κακοήθειας. Χρειάστηκε να μπει στην τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας ο Πάνος Ρούτσι για να γίνει επιτέλους αποδεκτό στο ακέραιο το αίτημά του. Και τούτο παρότι επρόκειτο για αίτημα που το απροσμέτρητο βάρος του δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά, γιατί είναι ό,τι τρομακτικότερο μπορεί να ζητήσει ένας γονιός: να εκταφεί το παιδί του, ώστε να μάθει αφενός ότι είναι πράγματι αυτό κάτω από την πλάκα με το ονοματεπώνυμό του και αφετέρου τι του στέρησε βίαια τη ζωή. Αυτό το αβάσταχτο ζητούσε με τίμιο πείσμα ο Πάνος Ρούτσι, και όσο δεν δικαιωνόταν, ευνοούνταν η διάδοση ποικίλων υποθέσεων. Αξίωνε, όπως έχει κάθε δικαίωμα, να διερευνηθεί το DNA του νεκρού και να διενεργηθούν οι κρίσιμες τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, παρουσία μάλιστα τεχνικών...