Βαράει ο ήλιος κατακούτελα κι ο ρεπόρτερ Ξανθάκης έχει περιλάβει τον Καβάφη και προσπαθεί να ξαναδιαβάσει τον "Ηγεμώνα εκ Δυτικής Λιβύης" με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις: "Άρεσε γενικώς στα Βλάχικα, τες δέκα ώρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εξ Ανατολικής Λιβύης Καλίφα, υιός του Μπελκασίμ" Κι εκεί που είμαι στο ντιπ θοτ, στη βαθιά επεξεργασία, για να εκσυγχρονίσω αλλά να μην προδώσω τον Αλξανδρινό (όπως Κασσελάκης με Αριστερά, ένα πράγμα!), ντριν, ντριν το τηλέφωνο. Το σταθερό μάλιστα, όχι το κινητό, λέω κάνας υποψήφιος πάροχος θα είναι, άστονα να βράζει στο ζουμάκι του. Και συνεχίζω την ποιητική ονειροφαντασία. Μόνο που το τηλέφωνο συνεχίζει να κουδουνάει... Μια, δυο, τρεις, πέντε, λέω "νταξ, θα το βγάλω απ' την πρίζα, ασταδγιάλα". Κι όπως σηκώνομαι από το θρόνο τον δημοσιογραφικό και πάω προς το σαλόνι, βλέπω στην αναγνώριση κλήσεως, νούμερο αμερικάνικο. "Μαδαφάκα", σκέφτομαι, "δεν πιστεύω να με ψάχνει κάνας Μενέντεζ για δανεικά...