Δεν ήταν πολύ όμορφη, εν ολίγοις, σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες αισθητικής. Αλλά ήταν ωραία. Όλα τα χαρακτηριστικά της προσέφεραν μια αρμονία ραφαηλική στη συνάντηση των καμπυλών τους και το στόμα της είχε πλαστεί από έναν γλύπτη που μιλά όλες τις γλώσσες της σκέψης και του φιλιού, της χαράς και του πόνου. Και διάβασα σε αυτήν τον φόβο του αγνώστου, τη μελαγχολία της πικρίας αναμεμειγμένης με την ηδονή και το δώρο αυτό της παθητικότητας που φαινομενικά υποχωρεί, μα που εντέλει παραμένει κυρίαρχο. Το άσχημο μπορεί να είναι ωραίο, το όμορφο, ποτέ. Paul Gauguin Σε μια νέα ενότητα έργων, ο Βαγγέλης Καρανάσιος επαναπροσδιορίζει τα όρια του ωραίου και του εφήμερου. Αντλώντας έμπνευση από τον Γκωγκέν και τους μεγάλους του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, ο ζωγράφος πλάθει έναν παράδοξο παράδεισο όπου το άσχημο γίνεται όμορφο, τα σώματα ανθίζουν και τα βλέμματα αγγίζουν τη σιωπή. ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΙΡΙΔΑΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ Στη...