Υπάρχουν δύο ειδών ταξίδια για να προσδιορίσει ή/και να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό, τις ρίζες του και τη θέση του στον κόσμο: εκείνα τα μακρινά, που κάνει κανείς προς τα έξω, πέρα από ωκεανούς ή ηπείρους, αναζητώντας τη φυγή και τη λύτρωση στο διαφορετικό και το 'Αλλο και εκείνα, τα πιο κοντινά που κάνει κανείς προς τα μέσα, στον πυρήνα του. Ένα τέτοιο ταξίδι αυτοπροσδιορισμού επεφύλασσαν --στους μακρινούς και στους πιο κοντινούς ταξιδιώτες-- τα βουνά της Ηπείρου κατά το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου, με αφορμή το φεστιβάλ "Γιατί 'ναι μαύρα τα βουνά;", που διοργανώθηκε φέτος για τρίτη χρονιά, από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Καθώς ο απογευματινός ήλιος "έβαφε" με ένα βαθύ, ζεστό πορτοκαλί χρώμα τον ουρανό, εκείνα γίνονταν όλο και πιο μαύρα. Έμεναν πάντα, ωστόσο, φιλόξενα για να αγκαλιάσουν μουσικές που, αν και σε πρώτη ανάγνωση ίσως δεν έχουν πολλά κοινά, εν τέλει ανήκουν στη μία και διαχρονική στο πέρασμα των αιώνων Μουσική.