Έχοντας επίγνωση τού ότι η ρητορική τέχνη του, ο λόγος που καλλιεργούσε ο ίδιος, είχε μια φυσική συγγένεια με τον έμμετρο λόγο, δηλαδή την ποίηση, ο Γοργίας αναφέρει τα ακόλουθα για τη λειτουργία της τελευταίας: "την ποίησιν άπασαν και νομίζω και ονομάζω λόγον έχοντα μέτρον· ης τους ακούοντας εισήλθε και φρίκη περίφοβος και έλεος πολύδακρυς και πόθος φιλοπενθής" ("θεωρώ και ονομάζω όλη την ποίηση λόγο που έχει μέτρο· όποιοι την ακούν, εισχωρεί μέσα τους φρίκη γεμάτη φόβο, οίκτος όλο δάκρυα, πόθος όλο λαχτάρα", Ελένης εγκώμιον, μτφρ Παύλος Καλλιγάς). Και συμπληρώνει το συλλογισμό του ως εξής: "τον αυτόν δε λόγον έχει η τε του λόγου δύναμις προς την της ψυχής τάξιν η τε των φαρμάκων τάξις προς την των σωμάτων φύσιν. ώσπερ γαρ των φαρμάκων άλλους άλλα χυμούς εκ του σώματος εξάγει, και τα μεν νόσου τα δε βίου παύει, ούτω και των λόγων οι μεν ελύπησαν, οι δε έτερψαν, οι δε εφόβησαν, οι δε εις θάρσος κατέστησαν τους ακούοντας, οι δε πειθοί...