Την οδό του Αισχύλου ακολούθησε αρχικά ο Σοφοκλής -κάτι που ήταν φυσιολογικό, καθώς από τις δικές του συνθέσεις μυήθηκε στην τραγική τέχνη-, υιοθετώντας πολλές αισχύλειες εκφράσεις και αξιοποιώντας άφθονα επικά και λυρικά δάνεια. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η γλώσσα του κινήθηκε προς την κατεύθυνση της απλούστευσης (χωρίς όμως να χάνει σε καμία περίπτωση το υψηλό επίπεδό της), το δε ύφος του έγινε λιγότερο επιτηδευμένο, μάλλον λιτό και αυθόρμητο. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η ιδιαίτερη διάπλαση του λόγου στα έργα του Σοφοκλή, με την αποφυγή της βαριάς μεγαλοπρέπειας της αισχύλειας γλώσσας, με την κυριαρχία του μέτρου και της γλυκύτητας, εκφράζει στον ίδιο βαθμό με τα γλυπτά του Παρθενώνα την ακμή που γνώρισε η Αττική κατά τους Κλασικούς Χρόνους. Ο τρίτος των μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας, ο Ευριπίδης, είναι εκείνος που τόλμησε να αποστεί σε μεγάλο βαθμό από τα αρχαϊκά στοιχεία και να χρησιμοποιήσει ακόμα και εντελώς νεωτερικούς...