Μέσα από τις σελίδες της ποίησής του ανασαίνει η Δράμα, όχι μόνο ως γεωγραφικός τόπος, αλλά ως ψυχική πατρίδα, ως τοπίο μνήμης, καθημερινότητας και ιστορίας. Ο Νίκος Κωνσταντινίδης (1928-2017), ποιητής και λόγιος της Δράμας, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του στη γενέθλια πόλη. Έγραψε χαμηλόφωνα με πάθος και λυρισμό, για τους ανθρώπους της, για τη φύση που την περιβάλλει, για τις μνήμες που την καθορίζουν. Πίσω από κάθε στίχο, ο αναγνώστης διακρίνει όχι μόνο την αγάπη για τον τόπο, αλλά και μια επίμονη ανάγκη να καταγραφεί το άυλο: μικρές ιστορίες, ξεχασμένες φωνές, την τοπική ταυτότητα που χάνεται με τον χρόνο. Ένας μοναχικός αλλά χαρισματικός άνθρωπος, που πέρασε μεγάλο μέρος της νεανικής του ζωής στις φυλακές εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων, έζησε έναν μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα, εμπνεύστηκε από την Δράμα και του ανθρώπους της, δεν επιζητούσε ποτέ την αναγνώριση, γοητεύονταν από τα μικρά και όμορφα της καθημερινής ζωής.