Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταμάτησες να με κοιτάς έτσι. Ξέρεις... εκείνο το βλέμμα που είχες στην αρχή. Σαν να ήμουν το μόνο πράγμα στο δωμάτιο που άξιζε να προσέξεις. Σαν να μπορούσες να διαβάσεις τη σκέψη μου χωρίς να πω λέξη. Σαν να ήθελες να με αποστηθίσεις, να χαράξεις κάθε μου κίνηση στη μνήμη σου. Τώρα, δώδεκα χρόνια, δύο παιδιά, αμέτρητα βράδια χωρίς ύπνο και μια καθημερινότητα γεμάτη λίστες, ραντεβού και άγχη μετά, νιώθω πως κοιτάζεις... αλλά δεν βλέπεις.Θυμάσαι πώς ήμασταν; Θυμάμαι τότε που βγαίναμε και γελούσαμε τόσο δυνατά, που μας κοίταζαν οι άλλοι. Που περπατούσαμε στον δρόμο και κρατούσες το χέρι μου σφιχτά, σαν να μην ήθελες να χαθώ. Τότε που οι καβγάδες μας κρατούσαν δέκα λεπτά, γιατί δεν άντεχες να μείνεις μακριά μου για πολύ. Τώρα, οι καβγάδες μας μένουν να αιωρούνται μέρες. Και τα χέρια μας είναι πιο συχνά απασχολημένα με τσάντες, κινητά και παιδικά παπούτσια παρά το ένα με το άλλο. Δεν λέω ότι δεν μ' αγαπάς. Το...