Κάποτε το dating ήταν κάτι μεταξύ περιπέτειας και παραμυθιού. Τώρα; Είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία που θυμίζει περισσότερο συνέντευξη για δουλειά. Από εκείνες που έχεις διαβάσει όλες τις πιθανές ερωτήσεις, ξέρεις απ' έξω τις σωστές απαντήσεις, αλλά νιώθεις πως δεν θα σε προσλάβει ποτέ κανείς. Το πρώτο σύμπτωμα της εξουθένωσης εμφανίζεται ύπουλα. Ξεκινάει από μια απλή βαρεμάρα. Πιάνεις τον εαυτό σου να σέρνει το δάχτυλο στις εφαρμογές χωρίς καν να κοιτάζει. Μετά έρχεται ο αυτόματος πιλότος: γνωριμία - συνομιλία - καφές - αμήχανες σιωπές - "χάρηκα, θα τα πούμε" (δεν θα τα πείτε). Όλα ίδια. Σαν να παίζεις σε επανάληψη την ίδια κακή ρομαντική κομεντί, που ούτε το Netflix δεν θα σου πρότεινε. Και μέσα σε όλο αυτό, το αποκορύφωμα: η φράση "μ' αρέσει το σινεμά και τα ταξίδια". Πόσες φορές την έχεις πει; Πόσες φορές την έχεις ακούσει; Πόσες φορές ένιωσες ότι σου αξίζει κάτι παραπάνω από μια τυπική λίστα χόμπι που δεν λέει τίποτα για κανέναν;...