Είναι φορές που μένεις σε σχέσεις από αγάπη. Άλλες φορές από ελπίδα. Και πιο συχνά απ' όσο θες να παραδεχτείς, μένεις από φόβο. Φόβο μη μείνεις μόνη, φόβο να ξαναρχίσεις από την αρχή, φόβο να δεις κατάματα ότι ίσως δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα. Δεν είσαι η μόνη. Το πρόβλημα είναι ότι οι χαμηλές προσδοκίες δεν έρχονται φωνάζοντας. Φορούν τη μάσκα της υπομονής, της ωριμότητας, του "δεν πειράζει". Και κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα, πιάνεις τον εαυτό σου να κουράζεται, να μικραίνει, να ζητάει λιγότερα για να μην απογοητεύεται. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είναι αυτό αγάπη. Είναι φθορά. 1. Αντί να σε φροντίζει, τον φροντίζεις εσύ συνέχεια Η αγάπη δεν είναι μονόδρομος. Δεν είναι να παίζεις τη μαμά, τη θεραπεύτρια και τη cheerleader σε κάποιον που δεν κάνει ούτε τα βασικά για σένα. Αν νιώθεις ότι η σχέση σου είναι ένας συνεχής αγώνας να τον ενθαρρύνεις, να τον στηρίζεις, να του δίνεις κουράγιο ενώ εσύ νιώθεις άδεια, τότε δεν είστε ζευγάρι. Είσαι...