Πολλές φορές, άθελά μου, ακούω ανθρώπους να μιλούν στα ταξίδια μου, στην αναμονή αεροδρομίων ή οπουδήποτε βρεθώ. Ένας μιλά με τον φίλο του, ένα ζευγάρι συζητά μεταξύ τους, κι εγώ, είτε από επαγγελματική "διαστροφή" είτε από κοινωνική περιέργεια, δεν μπορώ να μη δώσω προσοχή. Ούτε είμαι ωτακουστής, ούτε πρόκειται για αδιάκριτη παρακολούθηση και διάθεση να βάλω διαγνώσεις. Συχνά, όμως, αυτά που ακούω με προβληματίζουν περισσότερο από μια καθαρά κλινική περίπτωση. Πρόσφατα, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές με το πλοίο, έτυχε να καθίσω δίπλα σε μια μικρή παρέα: έναν νεαρό άνδρα, γύρω στα 25-30, και δύο όμορφες νεαρές συνομήλικές του. Η συζήτηση τους τραβούσε την προσοχή μου, όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για τη δυναμική. Εκείνος μιλούσε συνεχώς, με έντονη φωνή και γρήγορο λόγο, περιγράφοντας με πάθος την επαγγελματική του δραστηριότητα. Δεν ήταν σαφές αν απευθυνόταν στη μία ή στην άλλη, όμως και οι δύο τον παρακολουθούσαν...