Το να ζεις με έναν άνθρωπο και να προσπαθείς να μοιραστείς τη ζωή, τις ευθύνες και το σπίτι, είναι σαν να παίζεις ατελείωτη παρτίδα τζένγκα. Όλα φαίνονται στη θέση τους, μέχρι να τραβήξεις το λάθος ξυλάκι, δηλαδή να ανοίξεις το συρτάρι με τις ευθύνες του σπιτιού. Εκεί αρχίζει το ζόρι. Γιατί όσο και να νομίζεις ότι το "εγώ κάνω αυτό, εσύ κάνεις εκείνο" είναι δίκαιο, στην πράξη συχνά αποδεικνύεται μια καλοστημένη παγίδα που τρώει σιγά σιγά τη σχέση. Και δεν είναι μόνο το αν θα μαγειρέψεις ή αν θα πλύνεις τα πιάτα, αλλά και ποιος κουβαλάει το βάρος της οργάνωσης, της υπενθύμισης και της διαρκούς μέριμνας για να γίνονται όλα στην ώρα τους. Με λίγα λόγια, δεν παλεύεις μόνο με τις σκόνες και τις κατσαρόλες, αλλά και με τις παλιές συνήθειες και τις άγραφες "παραδόσεις" που κληρονομήσαμε όλοι μεγαλώνοντας.Γιατί το μοίρασμα δεν είναι πάντα δίκαιο Όταν αποφασίζεις να χωρίσεις τις δουλειές του σπιτιού στη μέση, το κάνεις με την καλή πρόθεση να...