Δεν είναι όλα τα ζευγάρια που φθείρονται από έναν μεγάλο τσακωμό ή μια προδοσία. Μερικές φορές, η φθορά έρχεται ήσυχα, σχεδόν ευγενικά. Σαν μια σκιά που σέρνεται αργά πάνω στη σχέση, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν μιλάτε πια όπως πριν, δεν αγγίζεστε, δεν γελάτε με τον ίδιο τρόπο. Κι ας αγαπιέστε ακόμα. Γιατί η αγάπη, όσο κι αν μας πονά να το παραδεχτούμε, δεν αρκεί πάντα. Έτσι ξεκινά η ιστορία της παρακάτω μαμάς: "Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς άρχισε να συμβαίνει. Ίσως ήταν όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί και ξαφνικά βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε ευθύνες αντί για όνειρα. Ίσως ήταν όταν αρχίσαμε να κοιμόμαστε σε αντίθετες ώρες, να περνάμε τις μέρες μας σαν συγκάτοικοι που απλώς τακτοποιούν το ίδιο σπίτι. Ή μπορεί να ήταν κι αργότερα, όταν αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο για λογαριασμούς παρά για εμάς. Δεν το είδα να έρχεται. Δεν άκουσα κάποιον μεγάλο θόρυβο, ούτε έγινε κάτι τραγικό. Ήρθε σιγανά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Σαν ένα δωμάτιο που...