Δεν ξέρω πότε ακριβώς άλλαξε. Δεν ήταν ένα πρωί που ξύπνησα και είπα "δεν τον θέλω πια". Δεν ήταν απόφαση, ούτε κάποια μεγάλη ρήξη. Ήταν κάτι σιωπηλό, που γλίστρησε μέσα στη ρουτίνα μας. Κάτι που έγινε αθόρυβα, ανάμεσα σε πάνες, μαγειρέματα και λίγες ώρες ύπνου. Παντρεμένοι πέντε χρόνια. Μαζί δέκα. Μια αγάπη δυνατή, αληθινή. Ένα σπίτι με γέλια, φωνές, παιδικά πατουσάκια που τρέχουν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μια ζωή γεμάτη. Και όμως, κάποιες φορές νιώθω άδεια. Όταν με ακουμπά, όταν με πλησιάζει, δεν νιώθω πια αυτή τη σπίθα που κάποτε ερχόταν σχεδόν αυτόματα. Νιώθω πίεση. Νιώθω πως πρέπει. Πως οφείλω να ανταποκριθώ. Γιατί είναι ο άντρας μου. Γιατί έχουμε καιρό. Γιατί τον αγαπάω. Γιατί φοβάμαι μη φανώ ψυχρή. Μη νιώσει ότι δεν τον θέλω. Μη γίνει το "σεξ" ένα θέμα που δεν τολμά κανείς να θίξει. Κι όμως, έχει ήδη γίνει. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει τρυφερότητα. Μου φέρνει καφέ το πρωί. Κρατάει τα παιδιά για να ξεκουραστώ. Ξέρει πώς να με...