Σηκώνομαι στις 6:30. Περπατάω ξυπόλητη στο σκοτάδι της κουζίνας, βάζω καφέ - τον πρώτο από τους πολλούς που θα με ακολουθήσουν - και μετράω πόση σιωπή μου απομένει πριν ξυπνήσουν τα παιδιά. Μέσα σε αυτά τα 40 λεπτά, προσπαθώ να απαντήσω σε email, να διαβάσω τίτλους ειδήσεων και να θυμηθώ ποια μέρα είναι. Μερικές φορές σκέφτομαι: έτσι ήταν πάντα η ζωή των ενηλίκων; Ζούμε για να δουλεύουμε; Ή δουλεύουμε για να ζούμε; Το ερώτημα δεν είναι καινούριο. Από τον Μαρξ μέχρι τον Στιβ Τζομπς και από τον παππού μας στο καφενείο μέχρι τις νεαρές φωνές της Generation Z που κάνουν unfollow το corporate lifestyle, όλοι έχουν άποψη. Αλλά εμείς; Εμείς που τρέχουμε με ένα τάπερ στο χέρι και μια λίστα υποχρεώσεων στο κινητό; Εμείς που δουλεύουμε με την ελπίδα πως κάποια μέρα "θα χαλαρώσουμε" και συχνά δεν προλαβαίνουμε καν να σκεφτούμε γιατί δουλεύουμε; Για πολλούς, η απάντηση είναι απλή: δουλεύουμε γιατί πρέπει. Για να πληρώσουμε το ρεύμα, να βάλουμε...